 |
|
|  Τρίτη 30/1
Kαραβάνι μεταναστών στο Μεξικό, με προορισμό τις ΗΠΑ
Reuters,zougla.gr
Περίπου 2.000 μετανάστες και αιτούντες άσυλο αναχώρησαν κατά τη διάρκεια της νύχτας από την πόλη Ταπατσούλα του νότιου Μεξικού, κοντά στα σύνορα με τη Γουατεμάλα, σχηματίζοντας άλλο ένα καραβάνι με προορισμό τις ΗΠΑ.
Μέχρι το πρωί, το καραβάνι είχε προχωρήσει περίπου 25 χιλιόμετρα και έφτασε στην πόλη Ουεουετάν, σύμφωνα με έναν μάρτυρα τον οποίο επικαλείται το πρακτορείο Reuters.
Τα περισσότερα μέλη του είναι οικογένειες από την Κεντρική Αμερική και την Καραϊβική που προσπαθούν να γλιτώσουν από τη βία, τη φτώχεια και την πείνα στις χώρες τους.
Για μήνες, οι μετανάστες και ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα κατήγγειλαν τις συνθήκες «φυλακής» που βίωναν στην Ταπατσούλα. Με βάση τους κανόνες που ισχύουν στο Μεξικό, οι μετανάστες πρέπει να περιμένουν, συχνά για μήνες, να εξεταστούν τα αιτήματά τους εάν θέλουν να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές της χώρας χωρίς να κινδυνεύουν με απέλαση.
Χιλιάδες μετανάστες περίμεναν τη Δευτέρα σε μια ατελείωτη ουρά μέσα σε ένα στάδιο όπου είχε οργανωθεί το κέντρο παραλαβής και διαχείρισης των αιτημάτων τους. «Στην Ταπατσούλα δεν υπάρχει ζωή για τους μετανάστες. Δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε χρήματα για να πληρώσουμε ένα σπίτι», είπε ο Ατίς, ένας Αϊτινός μετανάστης που περίμενε τη σειρά του. «Περιμένουμε εδώ, στην υπηρεσία μετανάστευσης, όμως αν δεν έχουμε άλλη επιλογή τότε θα φύγουμε πεζή, με άλλο καραβάνι», πρόσθεσε.
Την περασμένη εβδομάδα η μεξικανική κυβέρνηση μετέφερε εκατοντάδες μετανάστες από την Ταπατσούλα σε άλλες Πολιτείες, για να αποτρέψει τον σχηματισμό τέτοιων καραβανιών. Όμως δεκάδες χιλιάδες μετανάστες παραμένουν ακόμη στην πόλη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
