 |
|
|  |  |  | 
Αμερικανίδα, 105 ετών, που ξεπέρασε τον κορωνοϊό, αποκαλύπτει το
μυστικό μακροζωίας της
Νέα Υόρκη.-
Η Αμερικανίδα Lucia DeClerck κατάφερε σε ηλικία 105 ετών όχι μόνο να
νικήσει τον κορωνοϊό, αλλά να περάσει και το διάστημα της ασθένειας
της χωρίς να εμφανίσει συμπτώματα.
Μάλιστα, δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή της που επιβιώνει από μία
πανδημία, καθώς είχε ζήσει και το ξέσπασμα της Ισπανικής γρίπης το
1918. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δεν πρόκειται για μία τυχαία περίπτωση
ασθενή που ανάρρωσε και όπως είναι φυσικό, όλοι αναρωτιούνται ποιο
είναι το μυστικό μακροζωίας της.
Η ίδια δήλωσε στο αμερικανικό δίκτυο 6ABC ότι το μόνο που κάνει είναι
να προσεύχεται και να μην τρώει junk food. Ωστόσο, η εγγονή της Shawn
Laws O’Neil, ανέφερε ότι υπάρχει και κάτι ακόμη που έχει βοηθήσει
σημαντικά τη γιαγιά της να παρατείνει τη διάρκεια ζωής της και δεν
είναι άλλο από ξανθές σταφίδες που έχουν μουλιάσει σε… τζιν. «Λέει ότι
αυτές την έχουν σώσει από το να εμφανίσει ασθένειες», είπε η O’Neil.
Η 105 ετών Lucia DeClerck λοιπόν, ξεκινάει πάντα τη μέρα της με μια
μερίδα από 9 σταφίδες μουλιασμένες σε αλκοόλ. Όσο για τη συνταγή της.
Απλά γεμίζει ένα βάζο με σταφίδες και τζιν, το αφήνει στην άκρη για να
μουλιάσουν για 9 μέρες και στη συνέχεια κάθε πρωί τρώει και από 9
σταφίδες.
Και η νύφη της DeClerck είχε να αποκαλύψει ένα ακόμη «γιατροσόφι» της,
που επίσης βασιζόταν στο τζιν και έμοιαζε με ρόφημα από χυμό αλόης,
μηλόξιδο, τζίντζερ και λίγο τζιν, χωρίς όμως να έχει να δώσει ακριβή
συνταγή. Δεν ξέρουμε αν λίγο τζιν την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα,
πάντως στην περίπτωση της εκατοντάχρονης Lucia DeClerck φαίνεται ότι
τα αλκοολούχα σνακ της, δεν της έχουν βγει σε κακό.
Πηγές 6ABC,OliveMagazine
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
