Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Κώστας Σπηλιάδης

Από πένητας Μετανάστης, σε μία αυτοκρατορία εστιατορίων



ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.-

Εκτενές αφιέρωμα στον ομογενή εστιάτορα Κώστα Σπηλιάδη
(Costas Spiliadis) δημοσίευσε η εφημερίδα «The New York Times»,
παρουσιάζοντας την διαδρομή του από την Ελλάδα, την μετανάστευσή του
στις ΗΠΑ, την φυγή του στον Καναδά ώς το χτίσιμο της σημερινής του
αυτοκρατορίας εστιατορίων.
Ο κ. Σπηλιάδης, γιος απόστρατου στρατιωτικού δικαστή, έφυγε στα 19 του
χρόνια από την Πάτρα έχοντας μαζί του δύο βαλίτσες, μία με ρούχα και
μία με δίσκους, σκοπεύοντας να σπουδάσει Εγκληματολογία στο «New York
University».
Ωστόσο, τα πράγματα έμελλε να εξελιχθούν διαφορετικά. Σήμερα, ο
72χρονος Σπηλιάδης, ο οποίος δήλωσε πως έφτασε στις ΗΠΑ «νευρικός,
τρομαγμένος και εντελώς φοβισμένος», είναι κάτοχος και διαχειριστής
μιας διεθνούς γαστρονομικής αυτοκρατορίας, με εστιατόρια στο Μόντρεαλ,
την Νέα Υόρκη, την Αθήνα, το Λας Βέγκας, το Μαϊάμι και το Λονδίνο.
Ενα ακόμα εστιατόριο της αλυσίδας «Milos» άνοιξε πρόσφατα  στο
συγκρότημα Χάντσον Γιαρντς
της Νέας Υόρκης, το καλοκαίρι αναμένεται να λειτουργήσει ακόμα ένα στο
Λος Κάμπος του Μεξικού, ενώ
μέσα στη χρονιά ο κ. Σπηλιάδης αναμένεται να επεκταθεί και στο
Ντουμπάι.
Τα εστιατόρια «Milos» είναι διάσημα για τα εξαιρετικά θαλασσινά τους,
τα οποία εκτίθενται με θαυμάσιο τρόπο στον πάγο, καθώς και τις
εξαιρετικές τιμές τους. Ωστόσο, η εμμονή του κ. Σπηλιάδη με την
τελειότητα είναι ευρεία και δεν περιορίζεται στα ψάρια, αλλά σε όλα τα
προϊόντα που μπορεί κανείς να γευθεί.
Ο κ. Σπηλιάδης άνοιξε το πρώτο του εστιατόριο το 1979, όταν η τάση
ήταν κατά της παραδοσιακής κουζίνας και υπέρ της καινοτόμας μαγειρικής
μέσω και της μοριακής γαστρονομίας. Η απάντησή του ήταν να αγνοήσει τα
πάντα και να παραμείνει πιστός στην απλότητα και την καθαρότητα,
αναφέρει η «ΝΥΤ».
Η γεύση, λέει ο ίδιος, δεν εκκινεί από το κεφάλι, αλλά από το στόμα.
Οι ίδιες αξίες διακρίνουν και τα άλλα πάθη του, από την Ελληνική
Ιστορία ώς τα 6 εγγόνια του. Η ίδια η ιστορία του εμπεριέχει μια
δραματική πτυχή: Ενας σχεδόν πένητας μετανάστης που μεταμόρφωσε την
ελληνική κουζίνα στην Βόρεια Αμερική από ρουστίκ σε κλασσική,
βοηθώντας να αλλάξει η διαδεδομένη εικόνα που υπήρχε γι’ αυτήν.
«Ο Κώστας Σπηλιάδης έδωσε αξία στο ελληνικό φαγητό», ανέφερε ο
Ντέιβιντ Μακμίλαν, διάσημος εστιάτορας του Μόντρεαλ. «Πριν το ‘Milos’,
το ελληνικό εστιατόριο ήταν ένα μέρος στο οποίο δύο τύποι με χάρτινα
καπέλα κάθονταν μπροστά στη σούβλα του γύρου».
Ο Κώστας Σπηλιάδης λατρεύει τις ΗΠΑ και μπορεί να περιγράψει την
σπουδαιότητά τους με γαστρονομικούς όρους. «Εδώ υπάρχει πραγματική
δημοκρατία στην καθημερινή ζωή. Οταν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος πήγε
στο ‘Milos’ στην Αθήνα να φάει, οι εφημερίδες έγραψαν επ’ αυτού και οι
άνθρωποι εκεί είπαν: ‘Πρέπει να είναι σπουδαίο μέρος, αλλά δεν είναι
για μένα’. Ο Μπιλ και η Χίλαρι Κλίντον είναι συχνοί επισκέπτες της
Νέας Υόρκης. Εδώ το κοινό λέει: ‘Ο Μπιλ Κλίντον είναι στο Milos.
Πρέπει να είναι σπουδαίο μέρος. Θα πάω!’».
Ο πατέρας του κ. Σπηλιάδη κατάγεται από την Φίλια της Αχαΐας, ένα
ορεινό χωριό στην Πελοπόννησο. Η μητέρα του γεννήθηκε και μεγάλωσε
στην Κωνσταντινούπολη. Τα παιδιά τους μεγάλωσαν λατρεύοντας τη
μουσική. Οταν πήγε στην Αμερική πήρε μαζί του τα τραγούδια για τα
βουνά και τους πρόσφυγες, καθώς η παραδοσιακή μουσική αναγεννιόνταν
στην Ελλάδα. «Αυτή η μουσική με έκανε τον άνθρωπο που είμαι», είπε.
Οταν έφτασε στο Μανχάταν, το 1966, έμενε σε ένα δωμάτιο της
Χριστιανικής Ενωσης Νέων και έκλαιγε κάθε νύχτα. «Μου έλειπε το σπίτι
μου και ήμουν συγκλονισμένος από την πόλη».
Επειδή ήταν κάτοχος φοιτητικής βίζας δεν του επιτρεπόταν να εργαστεί.
Και η ελληνική κυβέρνηση περιόριζε σοβαρά τα χρήματα που μπορούσαν να
του στείλουν οι γονείς του, αναφέρει η «ΝΥΤ»....

 


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία