Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Αφγανιστάν

Ο μυστηριώδης μουλάς Όμαρ, ο ηγέτης ενός από τα σκληρότερα θεοκρατικά καθεστώτα του κόσμου



Καμπούλ

Ο αινιγματικός μουλάς Όμαρ, ο ιστορικός ηγέτης των Αφγανών Ταλιμπάν, ήταν ένας αντάρτης ταπεινής καταγωγής ο οποίος έφτασε να διοικεί ένα από τα σκληρότερα καθεστώτα στη μουσουλμανική ιστορία, προτού να ανατραπεί από τους δυτικούς συμμάχους, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον.

Ο αρχηγός των Ταλιμπάν, που σε παλιές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες ξεχωρίζει από το τουρμπάνι του, την μαύρη γενειάδα και το μάτι που του έλειπε, ήταν διαβόητος στη Δύση γιατί κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας του (1996-2001) επιφύλαξε στις γυναίκες βάναυση μεταχείριση, κατέστρεψε τους γιγαντιαίους Βούδες του Μπαμιγιάν και απαγόρευσε τη μουσική και την τηλεόραση σε όλους τους Αφγανούς.

Το όνομα του μουλά Όμαρ, του επονομαζόμενου και "ηγέτη των πιστών" από τους οπαδούς του, έγινε συνώνυμο του τρόμου όταν δέχτηκε να φιλοξενήσει στο Αφγανιστάν τον Οσάμα μπιν Λάντεν, τον αρχηγό της Αλ Κάιντα και αρχιτέκτονα των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Σήμερα η επιρροή της Αλ Κάιντα στη Μέση Ανατολή φαίνεται ότι εξασθενεί καθώς στη θέση της αναδύθηκε μια άλλη οργάνωση, το Ισλαμικό Κράτος.

Ο Όμαρ ανατράπηκε από την εξουσία στα τέλη του 2001 από τον στρατιωτικό συνασπισμό δυτικών χωρών υπό τις ΗΠΑ και, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, έφυγε στο γειτονικό Πακιστάν. Τα ίχνη του χάθηκαν αν και πληροφορίες των ήθελαν να ζει κάπου μεταξύ του Καράτσι και της Κουέτα υπό την προστασία —ή τον έλεγχο— των τοπικών μυστικών υπηρεσιών.

Τους τελευταίους μήνες, οι φήμες για τον θάνατό του εντάθηκαν στους τζιχαντιστικούς κύκλους της περιοχής με αποτέλεσμα πολλά ηγετικά στελέχη των Ταλιμπάν να εγκαταλείπουν την οργάνωση και να στηρίζουν ανοιχτά πλέον τους τζιχαντιστές του ΙΚ. Τον περασμένο Απρίλιο, για να περιορίσουν την αυξανόμενη επιρροή του ΙΚ στην περιοχή και να απαντήσουν στις φήμες οι Ταλιμπάν έδωσαν στη δημοσιότητα μια βιογραφία-έκπληξη του ηγέτη τους.

Παρά το γεγονός ότι "τον κυνηγά αδιάκοπα ο εχθρός" δεν έχει παρατηρηθεί "κανένας περισπασμός και καμία αλλαγή στον τρόπο δουλειάς" του μουλά Όμαρ, υπογράμμιζε αυτό το διθυραμβικό κείμενο που τον παρουσίαζε να παρακολουθεί τη δράση των Ταλιμπάν και να αγωνίζεται συνεχώς εναντίον των ξένων και των αφγανικών δυνάμεων. Η βιογραφία περιείχε αναρίθμητες ιστορίες από μάχες που έδωσε ο μουλάς και σημείωνε ότι το "αγαπημένο όπλο" του είναι το RPG-7.

Οι ΗΠΑ είχαν επικηρύξει τον μουλά Όμαρ και πρόσφεραν το ποσό των 10 εκατομμυρίων δολαρίων σε όποιον θα τους παρείχε πληροφορίες που θα οδηγούσαν στη σύλληψή του.

Σύμφωνα πάντα με την "επίσημη" βιογραφία του, ο Μοχάμαντ Όμαρ γεννήθηκε το 1960 και μεγάλωσε στην Κανταχάρ του νοτιοδυτικού Αφγανιστάν. Οι γονείς του ήταν φτωχοί χωρικοί που ανήκαν στο παρακλάδι Γιλζάι των Παστού, ενός λαού που ζει στην περιοχή μεταξύ νοτίου Αφγανιστάν και Πακιστάν. Άλλες πηγές πάντως αναφέρουν διαφορετικές ημερομηνίες γέννησής του, από το 1950 μέχρι και το 1966.

Αργότερα παρακολούθησε μια διάσημη κορανική σχολή στο Πακιστάν αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να αγωνιστεί εναντίον των Σοβιετικών που εισέβαλαν στο Αφγανιστάν το 1979. Την εποχή εκείνη δεν ήταν παρά ένας απλός μαχητής, χωρίς στρατιωτικό βαθμό και χωρίς πτυχίο στη θεολογία και έμενε στο Σανγκεσάρ, ένα χωριουδάκι κοντά στην Κανταχάρ. Στις μάχες εναντίον των Σοβιετικών και των κυβερνητικών στρατευμάτων —συμμάχων της τότε ΕΣΣΔ— τραυματίστηκε τέσσερις φορές και έχασε το δεξί μάτι του.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, έγινε ο θρησκευτικός ηγέτης του χωριού του και συγκέντρωσε γύρω του νεαρούς ισλαμιστές που θαύμαζαν τα πολεμικά του κατορθώματα. Από την ομάδα αυτή γεννήθηκε ένα νέο κίνημα, οι Ταλιμπάν, που αρχικά στηρίχθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από αξιωματικούς του πακιστανικού στρατού.

Το 1994 το νεόκοπο, ένοπλο ισλαμιστικό κίνημα έθεσε υπό τον έλεγχό του την επαρχία Κανταχάρ, καθώς η χώρα βυθιζόταν στον εμφύλιο πόλεμο. Δύο χρόνια αργότερα οι Ταλιμπάν μπήκαν στην Καμπούλ, εκτέλεσαν τον πρόεδρο του Αφγανιστάν Μοχάμαντ Νατζιμπουλάχ και επέβαλαν το φονταμενταλιστικό καθεστώς τους.

Σε αντίθεση με τον φίλο του, τον Οσάμα μπιν Λάντεν, ο μουλάς Όμαρ δεν εμφανίστηκε ποτέ σε βίντεο και οι ομιλίες που του αποδίδονται διαβάζονταν από τον επίσημο εκπρόσωπο των Ταλιμπάν ή αναρτώνταν στο διαδίκτυο.

Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφόρησαν πληροφορίες οτι ο ΄Ομαρ εχει πεθάνει,άποψη την οποία δέχεται και η κυβέρνηση τού Αφγανιστάν.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία