Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Χορός

Συλβί Γκιλέμ: Το μεγάλο αστέρι του χορού έρχεται στο Ηρώδειο για την τελευταία του υπόκλιση



Αθήνα - (Ανταπόκριση Νάντια Μπακοπούλου)

«Η τεχνική αρτιότητα είναι ανεπαρκής. Είναι ορφανή χωρίς την πραγματική ψυχή του χορευτή». Τα λόγια ανήκουν στη Συλβί Γκιλέμ, τη σούπερ σταρ Γαλλίδα χορεύτρια, η οποία στα 50 της χρόνια αποφάσισε να κρεμάσει τις πουέντ της. Μοναδική και απρόβλεπτη, όπως πάντα, έρχεται να υποκλιθεί μπροστά στο ελληνικό κοινό, που τόσο την αγάπησε, με την αποχαιρετιστήρια παράστασή της «Life in Progress» («Ζωή εν εξελίξει»), η οποία θα ανοίξει τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών, στο Ηρώδειο, (3-4 Ιουνίου).

 

Πόσο απλό είναι για ένα «σκηνικό τέρας» να αποχωριστεί τη σκηνή στο απόγειό του; Το θέμα απασχόλησε τον Τύπο, διεθνώς, με πρώτη τη Γαλλία, καθώς η Γκιλέμ, που φώτισε τη διεθνή χορευτική σκηνή εδώ και 39 χρόνια καταλύοντας τα σύνορα κλασικού και σύγχρονου χορού, παραμένει αγαπημένο «παιδί», ακόμη και για το ευρύ κοινό που δεν έχει «παραδοσιακά» σχέση με τον χορό.

 

Η ίδια ανακοίνωσε την απόφασή της να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, τον περασμένο Νοέμβριο. «Ήρθε ο καιρός να κάνω την τελευταία μου υπόκλιση. Το 2015 θα πάω μία αποχαιρετιστήρια παγκόσμια περιοδεία με μία ολοκαίνουργια παραγωγή για να πω αντίο. Με ευγνωμοσύνη και πολλή συγκίνηση… Απόλαυσα κάθε στιγμή των τελευταίων 39 χρόνων που χορεύω και εξακολουθώ και σήμερα να το απολαμβάνω με τον ίδιο τρόπο. Τότε, γιατί σταματάω; Πολύ απλά, γιατί θέλω να τελειώσω την καριέρα μου όσο ακόμα νιώθω ευτυχία, κάνοντας αυτό που κάνω με περηφάνια και πάθος» εξήγησε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που έλαβε χώρα στο Λονδίνο. Μάλιστα, είπε αστειευόμενη πως είχε δώσει σε έναν φίλο της «την άδεια να τη σκοτώσει» εάν συνέχιζε να χορεύει για ακόμα υπερβολικά μεγάλο διάστημα. «Ειλικρινά, χαίρομαι που τον απαλλάσσω από αυτό το καθήκον» ανέφερε.

 

Αντισυμβατική και ασυμβίβαστη, η Συλβί Γκιλέμ δεν έπαψε ποτέ να εξελίσσεται. Η περίφημη «αύρα» της, η «απαράμιλλη τεχνική» της, η «ανατριχιαστική ευλυγισία» της, η «εξωπραγματική ταχύτητα και ισορροπία» αλλά και το χιούμορ και τα πασίγνωστα καπρίτσια της, δημιούργησαν γύρω από το όνομά της τον γνωστότερο σύγχρονο σκηνικό μύθο.

 

Γεννημένη το 1965 σε μία εργατική περιοχή του Παρισιού, από πατέρα μηχανικό αυτοκινήτων και μητέρα γυμνάστρια, η Συλβί Γκιλέμ έδειξε από νωρίς σημάδια πως ήταν... καταδικασμένη να πετύχει. Το 1976 εντάχθηκε στην εθνική ομάδα ενόργανης γυμναστικής της Γαλλίας για τους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ και την ίδια χρονιά, ως παιδί-θαύμα, μπήκε στη σχολή χορού της Όπερας του Παρισιού. Η εξαιρετική σωματική διάπλασή της έθεσε τις βάσεις για ένα δυναμικό ξεκίνημα. Αδύνατο σώμα, μακριά πόδια, ευελιξία, αρμονία και έκφραση, ήταν τα όπλα στη φαρέτρα της. Μόλις στα 19 της ανακηρύχθηκε πρίμα μπαλαρίνα στην Όπερα του Παρισιού από τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή και μέντορά της, Ρούντολφ Νουρέγεφ, ο οποίος, μετά την παρθενική της εμφάνιση στη «Λίμνη των κύκνων» την έχρισε «etoile»(«χορεύτρια-αστέρι»).

 

Με τις πρωτόγνωρες δεξιότητές της που την καθιέρωσαν ταχύτατα και εκτόξευσαν τη φήμη της, η Γκιλέμ προσέδωσε άλλες διαστάσεις στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου που ερμήνευσε, υπερβαίνοντας πολλές φορές τα τετριμμένα μοτίβα του και αλλάζοντας αμετάκλητα τα πρότυπά του. «Ο κλασικός χορός γεννά ακραία συναισθήματα, στα περισσότερα έργα αφηγείται τον έρωτα, την ελπίδα, την προσμονή, το θάνατο... Ομολογώ ότι λατρεύω να ερωτεύομαι και να πεθαίνω πάνω στην σκηνή κάθε βράδυ» μάς είχε αποκαλύψει η ίδια πριν ενάμιση χρόνο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κατά την τελευταία επίσκεψή της στη χώρα μας.

 

Σε ηλικία 23 χρόνων άφησε εμβρόντητο τον Νουρέγιεφ, αλλά και σύσσωμη τη Γαλλία, όταν εγκατέλειψε το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού για να ενταχθεί στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου. Ο τότε υπουργός Πολιτισμού, Ζακ Λανγκ, κλήθηκε να λογοδοτήσει γι' αυτό στο Κοινοβούλιο, ενώ η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» αποκάλεσε την αναχώρησή της «εθνική καταστροφή».

 

Η ίδια πιστεύει ακράδαντα στον «ενιαίο και αδιαίρετο κόσμο της χορευτικής τέχνης». Στη μεγάλη και πολύκροτη καριέρα της, η Γκιλέμ στιγμάτισε ανεξίτηλα με τον προσωπικό της κινησιολογικό κώδικα, τόσο το κλασικό μπαλέτο, όσο και τον σύγχρονο χορό, καταφέρνοντας να ισορροπεί αξιοθαύμαστα ανάμεσα στα δύο είδη. «Είμαι κλασική χορεύτρια, έχω εκπαιδευτεί με αυτό το στυλ, την τεχνική, την παράδοση, αλλά όχι σαν οπαδός μίας θρησκείας. Το μόνο "ιερό μέρος", το δικό μου "ιερό τέρας", είναι αποκλειστικά και μόνον το μέρος που χορεύω, η σκηνή! Με οποιαδήποτε τεχνική και μόνο μου "πιστεύω" την αυθεντική έμπνευση και την υψηλή ποιότητα» έχει δηλώσει η Γκιλέμ.

 

Τα τελευταία χρόνια δοκίμασε με πάθος τον πειραματισμό και ορισμένα έξοχα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης τα είδαμε ζωντανά και στην Αθήνα. Τελευταία φορά την απολαύσαμε τον Δεκέμβρη του 2013, στις παραστάσεις που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τον φημισμένο χορευτή και χορογράφο Άκραμ Καν και το Μπαλέτο του Τόκιο. Τότε είχε πει στους Έλληνες δημοσιογράφους πως δεν επαφίεται στην αναγνωρισιμότητά της. «Έχω μία φήμη που συχνά προηγείται, οπότε όταν φτάνω κάπου τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ταυτόχρονα, όμως, επιβάλλεται να παλέψω σκληρά για να συνεχίσω να είμαι αυτό που είμαι… Καλούμαι να παλέψω όχι με τον κόσμο, αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Σε κάθε μου βήμα οφείλω να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάνω ό,τι κάνω» σημείωσε και πρόσθεσε: «Αυτό που με βοήθησε να προχωρήσω είναι ότι ήμουν φιλομαθής, περίεργη, κάπως ξεροκέφαλη- θα έλεγα- και λειτουργούσα πάντα διαισθητικά».

 

Το πρόγραμμα της περιοδείας της «Life in Progress» περιλαμβάνει δύο νέα έργα των Άκραμ Καν και Ράσελ Μάλιφαντ, καθώς και ένα σόλο με τίτλο «Bye», γραμμένο ειδικά για την περίσταση από τον Ματς Εκ.

 

Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων τον Δεκέμβριο στο Τόκιο, η Γκιλέμ ίσως καταφέρει να ενεργοποιηθεί πιο εντατικά για περιβαλλοντικούς σκοπούς, όπως να εμπλακεί περισσότερο με τον οργανισμό για τη διατήρηση της θαλάσσιας χλωρίδας και πανίδας Sea Shepherd και την εταιρεία παραγωγής βιολογικών σπόρων Association Kokopelli.

 

«Αν με προσελκύσει κάποια ιδέα, θα την ακολουθήσω. Δεν θ' ασχοληθώ με κάτι από το φόβο ότι θα μείνω με το τίποτα. Θα πρέπει να μάθω να βλέπω τη ζωή διαφορετικά» παραδέχτηκε πρόσφατα στην Telegraph η 50χρονη ντίβα της διεθνούς χορευτικής σκηνής, που ταξιδεύει με το «Life in Progress» για να αποχαιρετίσει τους χιλιάδες φανατικούς θαυμαστές της. «Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο κοινό. Όποτε το χρειαζόμουν ήταν πάντα εκεί, ένθερμο και υποστηρικτικό. Ήταν μεγάλη μου χαρά να χορεύω γι' αυτό και τώρα που θα σταματήσω θα μου λείψει πολύ» ανέφερε.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία