Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Σερβία

Η μνήμη του Τίτο παραμένει ζωντανή 35 χρόνια μετά τον θάνατό του



Βελιγράδι

Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο μαυσωλείο του Βελιγραδίου -γνωστό και ως Σπίτι των Λουλουδιών- προκειμένου να τιμήσουν τη μνήμη του Γιουγκοσλάβου ηγέτη Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, ο οποίος πέθανε στις 4 Μαΐου 1980.

   Θαυμαστές του Τίτο, κυρίως ηλικιωμένοι άνθρωποι, επισκέπτονται το μαυσωλείο κάθε χρόνο προκειμένου να εναποθέσουν λίγα λουλούδια για τον αγαπημένο τους ηγέτη.

   "Είχαμε μια αξιόλογη φήμη μαζί του, είχαμε δικαιώματα, ασφάλιση υγείας, εκπαίδευση, χτίσαμε τη χώρα" λέει στη σερβική τηλεόραση RTS η Μαρίνα Γιοβάνοβιτς, κάτοικος Βελιγραδίου.

   Από την πλευρά της, η Σέβαλα Μπέγκετιτς, από την πόλη Τούζλα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, που πήγε στο Βελιγράδι προκειμένου να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις μνήμης για τον Τίτο, λέει πως η ζωή στη Γιουγκοσλαβία ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι σήμερα. "Όταν ήταν (στην εξουσία) ο Τίτο, οι άνθρωποι μπορούσαν να ταξιδεύουν όπου ήθελαν και να κάνουν ό,τι ήθελαν, καθώς είχαν όλα όσα ήθελαν" δήλωσε η Μπέγκετιτς στη σερβική δημόσια τηλεόραση.

    Στο Σαράγεβο, όπως αναφέρει το βαλκανικό δημοσιογραφικό ερευνητικό δίκτυο BIRN, η Ένωση Μπροζ Τίτο κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο για τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη που βρίσκεται στο πανεπιστήμιο της βοσνιακής πρωτεύουσας, ακριβώς στις 3:03 το μεσημέρι, την ώρα δηλαδή που ο Τίτο άφηνε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Σλοβενίας πριν από 35 χρόνια.

   Με αφορμή την επέτειο, η οικογένεια Κέζμαν από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη δημοσίευσε έναν επικήδειο στην εφημερίδα "Oslobodjenje" του Σαράγεβο, όπου -μεταξύ άλλων- αναφέρεται πόσο ευτυχισμένα ήταν τα χρόνια της παντοδυναμίας του Γιουγκοσλάβου ηγέτη και πόσο δύσκολη είναι η επιβίωση σήμερα.

   Βετεράνοι, μέλη του κινήματος των Παρτιζάνων και Κομμουνιστών, στο Μαυροβούνιο, ζήτησαν την ανέγερση ενός μνημείου για τον Τίτο στην Ποντγκόριτσα, την πόλη που κάποτε έφερε το όνομα του ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας. Από το 1946 ως την κατάρρευση της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, το 1992, η Ποντγκόριτσα λεγόταν Τίτογκραντ και μία λεωφόρος στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου εξακολουθεί να φέρει το όνομά του.

   Στην κηδεία του Τίτο είχαν παραστεί 200 εκπρόσωποι κρατών, μεταξύ αυτών τέσσερις βασιλιάδες, 31 πρόεδροι, έξι πρίγκιπες, 22 πρωθυπουργοί και 47 υπουργοί Εξωτερικών. Η κηδεία του Τίτο αποτέλεσε αφορμή για να βρεθούν στον ίδιο χώρο πολιτικοί και από τις δύο πλευρές από το "Σιδηρούν Παραπέτασμα", όπως η Βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ και ο πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ.
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία