Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Βιετνάμ

Σαράντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου η νίκη των κομμουνιστών έχει χάσει τη λάμψη της



Χο Τσι Μινχ

Η πτώση του Ανόι στα χέρια των κομμουνιστών θα γιορταστεί με μεγάλες τιμές  στη Σαΐγκόν, η οποία έχει μετονομαστεί σε Πόλη Χο Τσι Μινχ. Σαράντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, το κομμουνιστικό κόμμα παραμένει στην εξουσία σε μία χώρα διοικητικά ενωμένη, όμως η ιδεολογική του νίκη έχει χάσει τη λάμψη της.

Καπιταλισμός, ανισότητες και διαφθορά. Αυτή η συμμαχία, που φαίνεται να ταιριάζει στο σύγχρονο Βιετνάμ, προκαλεί αμφιβολίες για την κληρονομιά ορισμένων από τις κομμουνιστικές αξίες για τις οποίες πολέμησαν οι στρατιώτες του Βόρειου Βιετνάμ μέχρι να πέσει η φιλοαμερικανική Σαϊγκόν, στις 30 Απριλίου 1975.

Μία μεγάλη στρατιωτική παρέλαση προβλέπεται να διεξαχθεί  στους δρόμους του Χο Τσι Μινχ. Ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός, μέλη του μοναδικού κόμματος… Όλοι αναμένεται να μετάσχουν σε αυτούς τους εορτασμούς του ενωμένου Βιετνάμ, που θα μεταδοθούν απευθείας από τη δημόσια τηλεόραση, στη μνήμη των εκατομμυρίων Βιετναμέζων που σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου.

Όμως ορισμένοι εκτιμούν πως το καθεστώς πρόδωσε τα ιδανικά της κοινωνικής ισότητας του ηγέτη του Βόρειου Βιετνάμ, Χο Τσι Μινχ. Σήμερα το Βιετνάμ «δεν είναι μία κομμουνιστική χώρα», δηλώνει ο δικηγόρος και αντιφρονών Λι Κονγκ Ντινχ, σε μία σπάνια συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο από την κατοικία του η οποία έχει μια πανοραμική θέα της Χο Τσι Μνιχ. «Έφθασαν στην εξουσία υιοθετώντας τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό του Μαρξ και του Λένιν. Και προσπαθούν πάντα να εφαρμόσουν την ιδεολογία αυτή. Όμως αυτό που βλέπει κανείς στους δρόμους του Βιετνάμ είναι ο καπιταλισμός όχι ο κομμουνισμός».

Αντιμέτωπο με τη χρεοκοπία της οικονομίας μετά τον πόλεμο, το Ανόι αναγκάστηκε να ανοίξει τη χώρα στην οικονομία της αγοράς, αντιγράφοντας τις πρακτικές που είχαν ήδη στεριώσει στην καπιταλιστική Σαΐγκόν, οικονομικό πνεύμονα του Βιετνάμ σήμερα.

Οι μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν στη δεκαετία του 1980 ενίσχυσαν την ανάπτυξη, προσέλκυσαν ξένες επενδύσεις και μείωσαν σημαντικά τη φτώχεια, υποστηρίζουν οι οπαδοί του καθεστώτος.

Η βαθιά διαίρεση Βορρά-Νότου δεν είναι σήμερα τόσο έντονη, τουλάχιστον για τις νεότερες γενιές, εκτός από τη διαφορετική προφορά ή τη διαφορετική κουζίνα.

Η Σαϊγκόν και το νότιο Βιετνάμ διατηρούν ωστόσο μία εικόνα πιο φιλελεύθερη, με όλη την έννοια της λέξης, στην οικονομία και στη νοοτροπία, προσελκύοντας πολλούς νέους από τον Βορρά και το συντηρητικό Ανόι.

Ωστόσο, πολιτικά, το Βιετνάμ παραμένει μία χώρα εν μέρει ενιαία, όπου κάθε διαφορετική φωνή πνίγεται, με ένα πολιτμπιρό που καταρτίζει πενταετή πλάνα, τα οποία δεν αμφισβητούνται από ένα πειθήνιο κοινοβούλιο.

Αντίθετα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απηχούν την οργή των Βιετναμέζων (σκάνδαλα διαφθοράς, μονοπώληση της γης, μεγάλες αποκλίσεις πλούτου μέσα στην κοινωνία...) η οποία συχνά αφορά σημαντικά στελέχη του κόμματος.

Αν οι νέοι στρέφονται περισσότερο προς την ατομική οικονομική επιτυχία, η γενιά που έχει ζήσει τον πόλεμο παραμένει σημαδεμένη από το ιδεολογικό χάσμα ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο.

«Μετά τη νίκη του 1975, η ενοποίηση έγινε με τη βία, από μία διοικητική άποψη, όχι από την άποψη της ψυχολογικής ζωής», εξηγεί ο Νγκουγέν Νγκοκ Μπιχ, ένας δικηγόρος 70 ετών που πέρασε δώδεκα χρόνια σε στρατόπεδο επανεκπαίδευσης.

Έπειτα από την πτώση της Σαϊγκόν, εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι του Νότιου Βιετνάμ εγκατέλειψαν τη χώρα, από τον φόβο αντιποίνων εναντίον των βιετναμέζων συνεργατών του φιλοαμερικανικού καθεστώτος.

Η έξοδος αυτών των "boat-people"μετατράπηκε από τότε σε μία διασπορά εγκατεστημένη στον Καναδά ή στη Γαλλία που δεν διστάζει να διαδηλώσει θορυβωδώς εναντίον των βιετναμέζων αξιωματούχων.

Σύμφωνα με έναν αριθμό που έχει επιβεβαιωθεί από πολλούς ιστορικούς, έως και 200.000 συνεργάτες του καθεστώτος της Σαϊγκόν (που αποκαλούνται «νγκούι», μαριονέτες στα βιετναμέζικα) στάλθηκαν σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης. Ο τελευταίος κρατούμενος βγήκε από εκεί το 1992.

Λόγω του ισχυρού ελέγχου που ασκεί το καθεστώς στα μέσα ενημέρωσης, πολλοί Βιετναμέζοι δεν γνωρίζουν τις διώξεις που έγιναν από τη στιγμή που αποκαταστάθηκε η ειρήνη, σύμφωνα με ειδικούς.

«Δεν υπήρξε διάκριση ή απάνθρωπη μεταχείριση των ανθρώπων του παλαιού καθεστώτος», υποστηρίζει ο Βου Χονγκ Ναμ, εκπρόσωπος του καθεστώτος για τους Βιετναμέζους του εξωτερικού.

Οικονομικά, μετά το τέλος του πολέμου, ο Νότος βρέθηκε αντιμέτωπος με κατασχέσεις εργοστασίων και καταστημάτων προς όφελος του κράτους.

Όμως η Σαϊγκόν επωφελήθηκε από το οικονομικό άνοιγμα, ακόμα και αν οι βιετναμέζοι επιχειρηματίες πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα σύστημα ευνοιοκρατίας υπέρ των κρατικών επιχειρήσεων και ελέγχου των δικτύων που πρόσκεινται στους κύκλους της εξουσίας.

Το Βιετνάμ γνωρίζει αδιάκοπη οικονομική ανάπτυξη από το 1991 και υπολογίζει ότι το 2015 θα έχει μία αύξηση 6,2% του ΑΕΠ.

Οι συνεργάτες του καθεστώτος της Σαϊγκόν παραμένουν συχνά εξοστρακισμένοι και στερούνται τους καρπούς της ανάπτυξης. Όπως ο Νγκουγέν Βαν Γκουάνγκ, πρώην πολεμιστής με τις φιλοαμερικανικές δυνάμεις, που έχει χάσει και τα δύο του πόδια.

«Δεν έλαβα ποτέ τίποτα από τη βιετναμέζικη κυβέρνηση, τίποτα. Ήμουν στρατιώτης, πολέμησα για το Νότιο Βιετνάμ… Αλλά η ζωή μου, σε σύγκριση με εκείνη των κομμουνιστών στρατιωτών που τραυματίστηκαν, ήταν ένας αγώνας. Και εγώ έπρεπε να αγωνιστώ μόνος», λέει κάποιος που δεν πήρε ποτέ σύνταξη πολέμου.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία