Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Περνούσαν τον χρόνο τους κάνοντας μανικιούρ, βλέποντας ταινίες και παίζοντας μπόουλινγκ 

΄Ενορκοι-μαχαραγιάδες στη αμφιλεγόμενη δίκη τού Ζιμερμαν



Φλόριντα

Οι ένορκοι στη δίκη του Τζορτζ Ζίμερμαν, που διήρκεσε τρεις εβδομάδες στη Φλόριντα, περνούσαν την ώρα τους μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, κάνοντας μανικιούρ, βλέποντας ταινίες στον κινηματογράφο και ψωνίζοντας σε εμπορικά κέντρα.

Υπό τη συνεχή επίβλεψη του γραφείου του σερίφη της κομητείας Σέμινολ, το σώμα των ενόρκων αποτελούμενο από έξι γυναίκες, άκουγε καθημερινά τις μακροσκελείς καταθέσεις των μαρτύρων στην πολύκροτη δίκη και τελικά έκρινε τον Ζίμερμαν αθώο για την κατηγορία της δολοφονίας του άοπλου αφροαμερικανού εφήβου Τρέιβον Μάρτιν.

Οι ένορκοι πήγαν ολοήμερη εκδρομή στην ιστορική πόλη Σεντ Όγκοστιν, όπου επισκέφθηκαν το μουσείο Ripley's Believe It or Not, έπαιξαν μπόουλινγκ, έκαναν τις αγορές τους στο εμπορικό κέντρο της Ντεϊτόνα Μπιτς και απόλαυσαν τα ποπ κορν τους παρακολουθώντας τις ταινίες "World War Z" και "The Lone Ranger".

"Νομίζω ότι ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι (οι απομονωμένοι ένορκοι) βρίσκονται σε μία 24ωρη, επτά ημέρες την εβδομάδα φυλακή. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω", είπε η Μαριάν Μορς, δικαστική υπάλληλος στην κομητεία Σέμινολ, το γραφείο της οποίας στέλνει ενόρκους σε δίκες.

"Κάποια στιγμή, για να μην τρελαθούν και σπάνε ο ένας τα νεύρα του άλλου, πρέπει να τους πας κάπου και να τους προσφέρεις κάποια μορφή διασκέδασης", προσθέτει η ίδια.

Οι ένορκοι διέμεναν σε μονόκλινα δωμάτια του ξενοδοχείου Μarriott τριών αστέρων, κοντά στα δικαστήρια στο Στάνφορντ της Φλόριντα.

Το κόστος για να κρατηθούν σε απομόνωση επί 22 ημέρες--και για τους τέσσερις επιλαχόντες ενόρκους που παρέμεναν το ίδιο διάστημα επίσης σε συνθήκες απομόνωσης--ανήλθε περίπου στα 33.000 δολάρια, σύμφωνα με εκτίμηση του γραφείου του σερίφη.

Το κόστος επιβάρυνε τους αμερικανούς φορολογούμενους--περιλαμβανομένων και των 350 δολαρίων για τις μετακινήσεις των ενόρκων, παρότι οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι για την κάλυψη των προσωπικών τους εξόδων, όπως τα μανικιούρ, τα πεντικιούρ ή το κούρεμα. Καθημερινά λάμβαναν 30 δολάρια, είπε η Μόρς. Η απομόνωση των ενόρκων δεν συνηθίζεται αλλά είναι κοινός τόπος σε πολύκροτες δίκες με μεγάλη κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι ένορκοι στη δίκη του Ζίμερμαν επιτρεπόταν να δέχονται επισκέψεις από συγγενείς και φίλους τους τα σαββατοκύριακα, μόνο κατόπιν υπογραφής συμφωνίας ότι δεν θα συζητήσουν για την υπόθεση και δεν θα πουν τίποτα για την επίσκεψη.

Στα δωμάτια του ξενοδοχείου όπου διέμεναν δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, ραδιόφωνα ή άλλες ηλεκτρονικές συσκευές και τους επιτρεπόταν η χρήση του κινητού τους τηλεφώνου μόνο μία φορά την ημέρα για να παίρνουν τα μηνύματα από τον τηλεφωνητή τους και να κάνουν τηλεφωνήματα παρόντος του βοηθού του σερίφη, τόνισε η Μορς.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία