Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μάργκοτ Χόνεκερ

"Ηλίθιοι" όσοι σκοτώθηκαν για να περάσουν στη Δυτική Γερμανία



Σαντιάγο

Σάλο προκάλεσε για άλλη μια φορά η χήρα του Έριχ Χόνεκερ, του ηγέτη
της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, χαρακτηρίζοντας "ηλίθιους" τους 136
ανθρώπους που σκοτώθηκαν προσπαθώντας να περάσουν στη Δυτική Γερμανία
σκαρφαλώνοντας στο Τείχος του Βερολίνου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού
Πολέμου.

Η Μάργκοτ Χόνεκερ, 84 ετών, η αποκαλούμενη και "Πορφυρή Μάγισσα"
λόγω της απόχρωσης των μαλλιών της, υπήρξε για πολλά χρόνια υπουργός
Παιδείας στην Ανατολική Γερμανία. Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις
που παραχωρεί τα τελευταία χρόνια, είπε στο γερμανικό τηλεοπτικό
κανάλι ARD ότι τόσο η ίδια όσο και άλλοι Ανατολικογερμανοί ηγέτες δεν
κατάλαβαν ποτέ γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ήθελαν να φύγουν στη Δύση
πηδώντας το Τείχος, αφού δεκάδες ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν ενώ το
προσπαθούσαν. Περίπου 5.000 άνθρωποι κατάφεραν να περάσουν στο Δυτικό
Βερολίνο.

"Το ερώτημα που πάντα μας απασχολούσε ήταν: γιατί το ρίσκαρε;
Γιατί; Δεν υπήρχε ανάγκη να το κάνει, δεν ήταν ανάγκη να σκαρφαλώσει
στο Τείχος. Είναι σίγουρα πικρό που πλήρωσαν με τη ζωή τους αυτήν την
ηλιθιότητα", είπε.

Η Χόνεκερ ζει στη Χιλή και σπανίως μιλά σε Γερμανούς
δημοσιογράφους. Όμως όποτε το κάνει, τα σχόλιά της γίνονται
πρωτοσέλιδα στο γερμανικό Τύπο.

"Δεν υπήρχε ανάγκη να σκαρφαλώσουν στο Τείχος", επέμεινε. "Δεν
υπήρχε άμεση εντολή να τους πυροβολούν στην Ανατολική Γερμανία αλλά
ένας κώδικας για τη χρήση των όπλων, που δεν διέφερε απ' ότι γίνεται
σε άλλες χώρες", πρόσθεσε.

Ο Χόνεκερ αναγκάστηκε να παραιτηθεί λίγο προτού πέσει το Τείχος,
στις 9 Νοεμβρίου 1989. Το 1991, μετά την ένωση της Ανατολικής με τη
Δυτική Γερμανία, το ζευγάρι έφυγε στη Μόσχα για να αποφύγει την
ποινική δίωξη αλλά έφυγαν και από εκεί με τη διάλυση της Σοβιετικής
Ένωσης. Εκδόθηκε τελικά στη Γερμανία το 1992 και κατηγορήθηκε για
εγκλήματα που διέπραξε κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο το
1993 ασθένησε από καρκίνο στο ήπαρ και αφέθηκε ελεύθερος. Έζησε για
μικρό χρονικό διάστημα με τη σύζυγό του στο Σαντιάγο της Χιλής και
πέθανε το 1994, σε ηλικία 81 ετών.

Η Μάργκοτ Χόνεκερ, που παραπονέθηκε γιατί λαμβάνει μηνιαίως
σύνταξη 1.500 ευρώ από το γερμανικό κράτος, χαρακτήρισε
"αντεπανάσταση" τη διάλυση της Ανατολικής Γερμανίας και την πτώση του
Τείχους, υπερασπιζόμενη το κομμουνιστικό κράτος. "Ποιό ήταν το έγκλημα
στην Ανατολική Γερμανία; Ήταν εγκληματικό που οι άνθρωποι ζούσαν
ειρηνιικά; Ότι είχαν προοπτικές; Ότι μπορούσαν να συντηρηθούν
δουλεύοντας τίμια;" κατέληξε.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία