Σ’ ένα ξεχασμένο χωριουδάκι στη Μολδαβία, μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγαλώνει ένα αγόρι – ένα από τα έξη παιδιά – του Ορθόδοξου ιερέα Κονσταντίν Γκεοργκίου, ο Βίργκιλ. 

            Στα μάτια του Βίργκιλ ο πατέρας του είναι ένας άγιος!  Τον βλέπει, παρ’ όλη τη φτώχια του και το χιλιομπαλωμένο ράσο του, να τρέχει, εκτός από τα καθήκοντά του στην εκκλησία, να τρέχει πρωί-βράδυ όπου τον καλούν οι συγχωριανοί του, να τους συμπαραστέκεται σε κάθε τους ανάγκη, σωματική, ψυχική ή πνευματική…  Και αυτά σε μιαν εποχή όπου η χώρα κατακλύζεται από τους Μπολσεβίκους που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων αφάνταστα δύσκολη. 

            Η σχέση του Βίργκιλ με τον πατέρα του, όμως, δεν είναι χωρίς  σκαμπανεβάσματα. Τώρα τον θαυμάζει, ύστερα αγανακτεί, ύστερα προβληματίζεται, κατόπιν οργίζεται…  Καθώς μεγαλώνει όμως, καταλαβαίνει το «γιατί» ο πατέρας του έκανε αυτό ή εκείνο ή το άλλο…  Και έτσι εμπεδώνεται μέσα του η εικόνα ενός «αγίου» που αποτελεί γι’ αυτόν ένα πρότυπο αγάπης, τόλμης και θυσίας.  

            Αυτήν την πραγματική ιστορία που ο συγγραφέας έγραψε πολύ αργότερα όταν, μεγάλος πια, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και έγινε πασίγνωστος από τα βιβλία του, αυτή την ιστορία περιγράφει με πάθος, λυρισμό και πόνο.  Προξενώντας και σε εμάς τους αναγνώστες μια βαθειά συγκίνηση και εμπνέοντάς μας να ακολουθήσουμε, κατά το δυνατόν, το δρόμο της Αλήθειας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης, τον οποίο έζησε ο Κονσταντίν Γκεοργκίου. 

            Το βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα το 1977 και ήταν από πολύ καιρό εξαντλημένο, αποδόθηκε σ’ αυτήν την έκδοση από την Μάρω Βαμβουνάκη.  Έτσι προστέθηκε ακόμα ένα στοιχείο το οποίο καθιστά το βιβλίο, που είναι εξαιρετικό σε περιεχόμενο, να είναι εξαιρετικό και στην τέχνη λόγου.

            Το να είσαι χριστιανός σημαίνει πρωτίστως να είσαι σοβαρός άνθρωπος. Να

            μην παίρνεις τα πράγματα επιπόλαια.  Κάθε ενέργεια του χριστιανού, ακόμα και μια απάντηση σε ένα κλαμένο αγοράκι, πρέπει να είναι απάντηση σοβαρή. Γιατί για τον χριστιανό η κάθε ενέργειά του δεν έχει συνέπειες μονάχα στη γη, αλλά ταυτόχρονα, και κυρίως, εκεί πάνω, στο ψηλά και στο πάντοτε.  Μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.  σ.70

            Ο χριστιανός άνθρωπος οφείλει να περιφρονεί εντελώς την υποκρισία.  Υποκρι-

            νόμενοι, ή διαστρέφοντας το πνεύμα των καταστάσεων, μπορούμε να ξεγελάσουμε τους γείτονες ή τους δικαστές των δικαστηρίων, να ελπίζουμε να καλύψει τις πράξεις μας ύστερα η λησμονιά του καιρού.  Για τον χριστιανό τα πράγματα λειτουργούν αντιθέτως.  Η έννοια της υποκρισίας του είναι αδιανόητη, γνωρίζει πως τίποτα δεν ξεγελά το μάτι του Θεού και πως λησμοσύνη δεν υπάρχει στη μνήμη του.  Τίποτα και ποτέ δεν γίνεται να μείνει κρυφό ενώπιόν του.            

Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου

Αδριανού 3,  154 51 Ν. Ψυχικό

Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F 

info@elbi.gr  www.elbi.gr,