Μιλάμε συνεχώς γι αυτόν αλλά αδυνατούμε να τον περιγράψουμε στα διάφορα νομοθετήματα που ψηφίζονται κάθε φορά , επειδή συνήθως συγχέουμε την ποιότητα με την εισοδηματική δυνατότητα του τουρίστα.
Τις περισσότερες φορές γενικολογούμε και μετά ακολουθεί σωρεία εγκυκλίων και υπουργικών διατάξεων για να αποσαφηνισθεί το είδος των προσφερομένων υπηρεσιών γι αυτό το είδος του τουρίστα που μιλάμε .
Περιγράφουμε με λεπτομέρεια το κατάλυμα , τα υλικά , τις διαστάσεις , τα έπιπλα , τα σεντόνια και τα πλακάκια του μπάνιου ή ότι άλλο νομίζουμε ότι θα το έκανε πιο πολυτελές ή δίνουμε τόση σημασία στη διατροφή ¨π.χ. αν έχει βούτυρο ή κρέμα, αβγό τηγανητό ή ποσέ, μαρμελάδα βιομηχανική ή χωριάτικη για να καλύπτει τις δικές του συνήθειες και μας διαφεύγουν οι βασικοί λόγοι που θα έκαναν κάποιον να θέλει να περάσει τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του μαζί μας σε απρόσωπους χώρους με αδιάφορους οικοδεσπότες.
Δεν υπονοώ ότι αυτού του είδους οι προδιαγραφές , οι οποίες τις πιο πολλές φορές στηρίζονται στις υποδείξεις των Τour operators, δεν είναι χρήσιμες κάθε άλλο. Χρειάζονται οι προδιαγραφές αρκεί να δίνεται η δυνατότητα και μιας άλλης αντίληψης με την προϋπόθεση πάντα ότι τηρούνται οι κανόνες ασφάλειας και υγιεινής .
Ας δούμε τώρα και την δική μας εναλλακτική πρόταση του τουρισμού υπαίθρου – αγροτουρισμού .
Τι έχουμε για τον επισκέπτη μας και τι ζητάμε από τον ίδιο για να τον καλέσουμε , να μοιραστούμε την εμπειρία μαζί του , για όλα όσα θα ζήσουμε .
Η Ελληνική μας καταγωγή μας δίνει πλήρως τον ορισμό της φιλοξενίας. Ο Ξένιος Δίας είναι δική μας κληρονομιά και αυτό χρειάζεται να το αποδείξουμε. Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι καλούμε τον άλλον τον «ξένο» στο χώρο μας και του φερόμαστε καλύτερα από φίλο. Δηλαδή του επιτρέπουμε να μας γνωρίσει από «μέσα» . Γιατί αυτή είναι η ομορφιά του Έλληνα το από «μέσα» του. Είναι το μ ε ρ ά κ ι , είναι το κ έ φ ι είναι το φ ι λ ό τ ι μ ο είναι η λ ε β ε ν τ ι ά του. Λέξεις που δεν μεταφράζονται σε άλλες γλώσσες , γιατί είναι μοναδικές και δεν συναντιούνται στους άλλους λαούς. Δεν θα τις καταλάβαιναν ακόμα και αν περιφραστικά τις αποδίδαμε στη γλώσσα τους .
Ο μόνος τρόπος να τους δείξουμε ποιοι είμαστε είναι να ζήσουν μαζί μας.
Οι Έλληνες έχουμε γεννηθεί για να είμαστε οικοδεσπότες, Καμαρώνουμε να δείχνουμε αυτά που κάνουμε με τα χέρια μας . Είμαστε απίθανοι αφηγητές (παραμυθάδες) για τα κατορθώματα μας . Ας είναι καλά η ιστορία μας η μυθολογία και η φαντασία μας. Έχουμε μια γλώσσα που όσο την αναλύουμε καταλαβαίνουμε γιατί οι επιστήμονες τη θεωρούν συμπαντική. Μας βοηθάει στην πραγματική επικοινωνία μας με τους άλλους.
Αυτό όμως που μας κάνει μοναδικούς είναι ο τρόπος που ζούμε τη στιγμή της χαράς μας. Αυτό είναι το κέφι μας. Οι ξένοι κράτησαν και υιοθέτησαν από το κέφι μας το Ο Π Α το λένε αλλά δεν μπορούν να βάλουν μέσα του όλους τους καημούς που βάζουμε εμείς , όλες τις ελπίδες , όλα τα πάθη και τα βιώματα μας . Γιατί το Ο Π Α μας έχει μέσα του χιλιάδων χρόνων ενεργειακά αποτυπώματα των προγόνων μας . Αυτών που διοργάνωναν συμπόσια για να ανταλλάξουν τις σκέψεις τους και να διασκεδάσουν. Που εφηύραν το ρόλο του ενθουσιαστού (motivator) για να δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα στους επισκέπτες και να νοιώθουν άνετα . Μεθούσαν με άκρατο οίνο , από σταφύλια που τα ωρίμαζε ο ήλιος της Ελλάδος όταν ήθελαν να βγάλουν «έξω» τον Διόνυσο και τον Πάνα που τους πίεζαν τα σωθικά. Που έτρωγαν ξερά σύκα, σταφίδα, μέλι , καρύδια ,ψάρια , ελιές αλλά κυρίως λάδι ελιάς όλα super foods ,ότι καλύτερο για την καλύτερη ανάπτυξη του εγκεφάλου ,για να παράγει τις γνωστές ενδορφίνες – σεροτονίνη, ντοπαμίνη – ορμόνες που του έδιδαν το κέφι και την αισιόδοξη αντίληψη για τη ζωή . Λάτρευαν τη φύση και την ίδια τη ζωή σε όλες τις μορφές , είχαν μια ξεχωριστή αντίληψη για τον θάνατο και τον έρωτα που τον υμνούσαν σαν θεό. Αγαπούσαν τη μουσική τις τέχνες και το θέατρο ,ειδικά το τελευταίο λειτουργούσε σαν προσομοιωτής της ζωής τους και έδειχνε το βαθύ δημοκρατικό τους αίσθημα αφού μέσα από αυτό παρουσίαζαν τα προβλήματα και την κριτική τους . Φρόντιζαν το σώμα τους γυμνάζοντας το και αλείφοντας το λάδι στα γυμναστήρια , αλλά δεν δίσταζαν και να ματώνουν τις πατούσες τους πάνω στα κοφτερά βράχια στις παραλίες και στα βουνά όταν έδιναν χιλιάδες μάχες για να κρατήσουν τον «ξερότοπο» δικό τους που μοιάζει με τη ψυχή τους , αδάμαστος και περήφανος.
Αυτόν τον Έλληνα και την Ελλάδα «τύλιξε» στους στίχους του ο Ρίτσος , ο Σεφέρης και ο Ελύτης , του έδωσε «ρυθμό» ο Θεοδωράκης . Γι αυτόν μίλησε ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά και ο Κακογιάννης τον γύρισε ταινία στον κινηματογράφο.
Υπάρχουν τουρίστες που θα πλήρωναν ευχάριστα υψηλό αντίτιμο αν τους διαβεβαιώναμε ότι στη χώρα μας θα ζούσαν αυθεντικές στιγμές κοντά σε τέτοιους ανθρώπους .
Πολλοί θα ρωτούσαν . –Που είναι αυτοί οι Έλληνες ; Να τους γνωρίσουμε. Απλά μπείτε στο site Agroxenia.gr και σερφάρετε. Εκεί θα συναντήσετε από τη μία άκρη της Ελλάδος στην άλλη το Νικόλα τη Λόλα το Σπύρο τον Τάσο την Κορίνα τον Πάνο τον Σωτήρη τον Μάκη τον Δημήτρη τον Διονύση την Κατερίνα τον Παναγή τη Μαριάννα τη Μαρίνα τον Κώστα την Αγάθη τον Ναπολέοντα τον Τρύφωνα τη Μαρία τον Ντορή τον Άνθιμο τον Πάρι τη Δημητρα το Νίκο …
Αυτό που κάνουν όλοι αυτοί δεν ήταν το πρώτο τους επάγγελμα. Η καρδιά τους, τους έσπρωξε να κάνουν το μεράκι τους δουλειά τους . Ο τόπος τους βρίσκεται βαθειά μέσα στην καρδιά τους με όλους τους τρόπους.
