 |
|
|  |  |  |  Δεν τα θέλουν οι γονείς λόγω οικονομικής κρίσης...
Πακιστάν: Εκατοντάδες βρέφη βρέθηκαν νεκρά
Τα πετάνε σε χωματερές και υπονόμους
Καράτσι
Μέσα σε μια χωματερή στο Καράτσι βρέθηκαν πρόσφατα δύο νεογέννητα βρέφη, όπως και εκατοντάδες άλλα στο Πακιστάν, όπου η οικονομική κρίση σπρώχνει όλο και περισσότερες οικογένειες στην βρεφοκτονία.
"Δεν έζησαν περισσότερες από δύο ημέρες", εξηγεί ο Μοχαμάντ Σαλίμ από το νεκροτομείο του Ιδρύματος Εντχι στο Καράτσι.
Οι υποθέσεις βρεφοκτονίας αυξάνονται στο Πακιστάν, όπου τα παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου είναι καταδικασμένα και η μοιχεία τιμωρείται με την ποινή του θανάτου.
Περίπου 1.200 βρέφη εγκαταλείφθηκαν ή σκοτώθηκαν στη χώρα το 2010, 999 το 2009 και 890 το 2008, σύμφωνα με το Εντχι. Τα πιο πολλά από αυτά τα βρέφη έζησαν λιγότερο από μια εβδομάδα.
Τα ελλιπή στοιχεία για τις υποθέσεις αυτές συλλέγονται μόνο στις μεγάλες πόλεις του Πακιστάν, ενώ κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στις αγροτικές περιοχές.
Μόνο τον Δεκέμβριο, το Ίδρυμα Εντχι βρήκε 40 νεκρά βρέφη σε χωματερές ή υπονόμους.
Ο διευθυντής του ιδρύματος Ανουάρ Κάζμι αναφέρει δεκάδες φρικιαστικά περιστατικά, όπως αυτό ενός βρέφους έξι μηνών που βρέθηκε στραγγαλισμένο και καμένο και ένος άλλου που λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου μετά την διαταγή ενός ιμάμη, ο οποίος αμέσως μετά εξαφανίστηκε...
"Μην τα σκοτώνετε, αφήστε τα εδώ", γράφει αφίσα έξω από τα γραφεία του ιδρύματος, το οποίο έχει διαμορφώσει μια αίθουσα με κούνιες για τη φιλοξενία των βρεφών.
"Οι άνθρωποι ξεφορτώνονται τα παιδιά γιατί τα θεωρούν παράνομα, όμως πάνω απ'όλα είναι αθώα και δεν ζητούν παρά μόνο αγάπη", αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αμπντούλ Σατάρ Εντχι ιδρυτής αυτή της μη κυβερνητικής οργάνωσης και ο σημαντικότερος φιλάνθρωπος της χώρας.
Το ίδρυμα έχει αγοράσει στα προάστια του Καράτσι μεγάλη έκταση στην οποία βρίσκονται εκατοντάδες ελάχιστοι ανώνυμοι τάφοι.
Το 90% των παιδιών που βρίσκει νεκρά το ίδρυμα είναι κορίτσια, επισημαίνει ο Κάζμι. "Ο αριθμός των βρεφοκτονιών κοριτσιών έχει αυξηθεί υπερβολικά" εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών, τις οποίες επιδείνωσαν οι καταστροφικές πλημμύρες του περασμένου καλοκαιριού, εξηγεί ο ίδιος.
Στο Πακιστάν, τα κορίτσια θεωρούνται ως ένα αβάσταχτο βάρος για τις οικογένειες, οι οποίες πρέπει να δαπανήσουν περισσότερες από ένα εκατομμύριο ρουπίες (8.900 ευρώ) για να παντρέψουν τα κορίτσια τους.
Περίπου 200 βρέφη παραδίδονται στα 400 γραφεία του ιδρύματος σε όλη τη χώρα. Το ίδρυμα δέχεται κάθε χρόνο χιλιάδες αιτήσεις για υιοθεσία από άτεκνα ζευγάρια.
Η άμβλωση απαγορεύεται στο Πακιστάν, και επιτρέπεται μόνο όταν απειλείται η ζωή της μητέρας. Ορισμένοι θεωρούν ότι η νομιμοποίηση των αμβλώσεων θα μειώσει τον αριθμό των βρεφοκτονιών και θα σώσει πολλές γυναίκες που γεννούν στους δρόμους και πεθαίνουν.
Η ανθρωποκτονία από πρόθεση μπορεί να τιμωρηθεί και με την ποινή του θανάτου στο Πακιστάν, όμως η εγκατάλειψη βρέφους στοιχίζει το πολύ επτάχρονη κάθειρξη και η παράνομη ταφή, φυλάκιση δύο χρόνων. Βέβαια αυτοί οι νόμοι σπάνια εφαρμόζονται.
"Τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα δεν ασχολούνται με τις υποθέσεις βρεφοκτονίας", αποκαλύπτει ο δικηγόρος Αμπντούλ Ρασίντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
