Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Έγινα ο πατέρας που θα ήθελα να είχα»
Άντρας, που μεγάλωσε χωρίς τους γονείς του, υιοθέτησε τρία αγόρια



Nτένβερ.-

Ο Barry Farmer πέρασε δύσκολα τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Οι γονείς
του δεν ήταν σε θέση να τον φροντίσουν, έτσι όταν ήταν πέντε ετών τον
ανέλαβε η γιαγιά του, προσφέροντάς του επιτέλους την αγάπη που είχε
ανάγκη. Εμπνευσμένος από την καλοσύνη της, ήδη από είκοσι ετών έγινε
ανάδοχος πατέρας. Σήμερα, ως μονογονέας, έχει υιοθετήσει και μεγαλώνει
τρία αγόρια.
Ο Farmer, ραδιοφωνικός παραγωγός, δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στην
αναδοχή με ένα 16χρονο παιδί, που ανέλαβε για έξι μήνες. Δύο μήνες
μετά, του τηλεφώνησαν από την υπηρεσία και τον ρώτησαν αν θα ήθελε να
αναλάβει έναν ακόμη έφηβο ή ένα 7χρονο παιδί. «Σκέφτηκα, γιατί να μην
αναλάβω το 7χρονο και να δω πώς θα πάει; Θα μπορούσαμε να κάνουμε
περισσότερα μαζί». Δεν ήξερε τίποτα για το αγοράκι μέχρι τότε, εκτός
του ότι το έλεγαν Jackson.
«Ήμουν σίγουρος ότι ήταν Αφροαμερικανός. Όταν το συνάντησα, είδα το
πιο λευκό παιδί που είχα αναλάβει ποτέ. Σκέφτηκα, μάλιστα, αυτό θα
έχει ενδιαφέρον. Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω». Όμως οι δυο τους
δέθηκαν αμέσως και ο Farmer συνειδητοποίησε ότι το αγοράκι χρειαζόταν
μια οικογένεια. «Ήταν πολύ τρυφερός και δοτικός. Ήθελε αγκαλιές, ήθελε
να με φωνάζει “μπαμπά”».
Ο Jackson επρόκειτο να υιοθετηθεί από μια άλλη οικογένεια, αλλά όταν
έφυγε από το σπίτι του Farmer, έλειπε ο ένας στον άλλον. Τότε ο
Farmer, μόλις στα 22 χρόνια του, πήρε τη μεγάλη απόφαση: να τον
υιοθετήσει. «Από εκεί που ήμασταν δύο ξένοι, μέσα σε έξι μήνες ήρθαμε
τόσο κοντά που νιώθαμε πατέρας και γιος».
Λίγο μετά την οριστικοποίηση της υιοθεσίας του Jackson, το αγόρι
άρχισε να ζητά ένα αδερφάκι. Ο Farmer ήδη σκεφτόταν να μεγαλώσει την
οικογένειά του. Δύο χρόνια αργότερα, υποδέχτηκαν τον 11χρονο Xavier
και, έναν χρόνο μετά, τον μόλις 4χρονο Jeremiah, η υιοθεσία του οποίου
ολοκληρώθηκε το 2016. Σήμερα ο Jackson είναι 16 ετών, ο Xavier, 17,
και ο Jeremiah, 11. Η οικογένεια απολαμβάνει να κάνει road trips και
να εξερευνά νέα μέρη. «Γελάμε πολύ. Αυτές οι εμπειρίες μάς έχουν φέρει
πιο κοντά» λέει ο Farmer.
Αναμφίβολα η ζωή του θα έχει και τις προκλήσεις της, όμως ο ίδιος
εστιάζει στα θετικά: «Ανέκαθεν με φανταζόμουν να γίνομαι πατέρας.
Έγινα ο πατέρας που θα ήθελα να είχα. Συμμετέχω στη ζωή των γιων μου,
είμαι δίπλα τους όταν κοιμούνται και όταν ξυπνούν. Είμαι ο
σπουδαιότερος εμψυχωτής τους όταν τους βοηθάω να πετύχουν τους στόχους
τους. Προσπαθώ να μη χάνω ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή τους. Παίρνω
πολύ σοβαρά το ρόλο μου ως πατέρας τους και ποτέ δεν τον θεωρώ
δεδομένο».
«Έγινα ο πατέρας που θα ήθελα να είχα. Συμμετέχω στη ζωή των γιων μου,
είμαι δίπλα τους όταν κοιμούνται και όταν ξυπνούν».
Ο Farmer θέλει να παρακινήσει και άλλους να γίνουν ανάδοχοι και θετοί
γονείς, ιδιαίτερα για μεγαλύτερα παιδιά που συχνά μένουν «στα
αζήτητα»: «Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που έχουν ανάγκη από
ένα σταθερό σπίτι, που θέλουν να αφήσουν πίσω τους το τραυματικό
παρελθόν. Χρειαζόμαστε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν το
βήμα και να τα βοηθήσουν. Δεν πρέπει να φοβάστε να αναλάβετε
μεγαλύτερα παιδιά. Έχουν ανάγκη την κατανόηση, την ενσυναίσθηση και
την καθοδήγησή σας».


 


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία