Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μιχάλης Τυράκης
Ο Ελληνας master τού πανετόνε στην Ιταλία



Μιλάνο.-

Το πανετόνε είναι ένα κατεξοχήν χειμωνιάτικο γλυκό, το οποίο έχει
κερδίσει επάξια μια θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Η προέλευση του είναι ιταλική και γι' αυτό οι Ιταλοί θεωρούνται οι
εξπέρ του είδους. Ωστόσο, ένας Έλληνας έχει καταφέρει να ξεχωρίσει και
να αναγνωριστεί από τους Ιταλούς συναδέλφους του, για τα αυθεντικά
πανετόνε που φτιάχνει, στη γενέτειρα μάλιστα του διάσημου γλυκού
ψωμιού, το Μιλάνο.
Ο λόγος για τον Μιχάλη Τυράκη, ο οποίος πρόσφατα δημιούργησε τη δική
του εταιρεία, τη MiTo’21.
Στην Ιταλία βρέθηκε πριν από περίπου 30 χρόνια, όταν έφυγε από την
ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη, για να σπουδάσει Ιατρική. Έφτασε ένα
βήμα πριν το πτυχίο, αλλά τελικά τον κέρδισε η ζαχαροπλαστική, χωρίς
να έχει σχέση με αυτή ή κάποιο σχετικό υπόβαθρο.
Βέβαια, όπως λέει ο ίδιος, ήταν «μανιώδης καταναλωτής» από το πρώτο
έτος των σπουδών του, των δύο πυλώνων της ιταλικής γαστρονομίας: του
παγωτού και του πανετόνε.
Μάλιστα, πριν τα πανετόνε ασχολήθηκε με το παγωτό, το οποίο έπαιξε και
συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στην καριέρα του. Έλαβε σημαντικές
διακρίσεις σε αυτόν τον τομέα, όπου δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα,
καθώς εργάζεται ως Υπεύθυνος Εξαγωγών στη μεγάλη ιταλική εταιρεία
Mastro Ingredients 1985 του Granulati Group στο Μιλάνο.
Τι ήταν αυτό όμως που τον έκανε να παρατήσει την Ιατρική για τις
κουζίνες; «Έψαχνα πάντα σαν καταναλωτής να βρω το καλύτερο δυνατό.
Ήταν η αγάπη του καταναλωτή, η οποία κάποια στιγμή με έκανε να
καταλάβω ότι μπορεί κι αυτός να κάνει κάτι. Κάποια στιγμή, η ζωή με
έφερε να έρθω σε επαφή με μεγάλους επαγγελματίες, αρχικά στον χώρο του
παγωτού. Έκανα κι ένα σεμινάριο πάνω στο παγωτό για να δω την
παρασκευή του. Στη συνέχεια, έλαβα μέρος σε κάποιους διαγωνισμούς
στους οποίους διακρίθηκα, και από εκεί ξεκίνησε μετά μια σκέψη για μια
επαγγελματική ενασχόληση με τον χώρο του φαγητού, καθώς ήρθαν διάφορες
πολύ δελεαστικές προσφορές από εταιρείες», μας είπε.
Οι γνώσεις που είχε, δεν πήγαν χαμένες και τις αξιοποίησε με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο. «Εκμεταλλεύτηκα τις γνώσεις μου στη χημεία, τη
φυσική, τη θερμοδυναμική... Δηλαδή προσέγγισα το παγωτό μέσω της
τεχνολογίας τροφίμων, γιατί δεν είχα κουλτούρα ζαχαροπλάστη, ούτε
είχαμε κάτι σαν οικογενειακό παρελθόν σε αυτόν τον χώρο. Ήταν καθαρά
επιστημονική η προσέγγιση και αυτό μου έδινε ένα πλεονέκτημα σε σχέση
με κάποιους άλλους συναδέλφους», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο Μιχάλης Τυράκης, κέρδισε τη 2η θέση στο Gelato Festival, τόσο στο
Τορίνο, όσο και στο Μιλάνο, ανάμεσα σε πολύ μεγάλο ανταγωνισμό και
ιστορικά καταστήματα. Μάλιστα, νιώθει πολύ τυχερός, καθώς οι
διαγωνισμοί στους οποίους πήρε μέρος, είναι όπως υπογράμμισε «πάρα
πολύ αξιοκρατικοί».
«Εγώ ήμουν άσημος. Χωρίς να έχω ένα κατάστημα στην Ιταλία, χωρίς να με
ξέρει κανένας, δέχτηκα πάρα πολλά εύσημα, τόσο από τον κόσμο, όσο και
από συναδέλφους, με τους οποίους μετά γίναμε και πάρα πολύ καλοί
φίλοι. Εκείνοι είχαν οικογενειακή παράδοση 3-4 γενεών και ιστορικά
καταστήματα», ανέφερε χαρακτηριστικά ο αυτοδημιούργητος
επιχειρηματίας.
Πηγή iefimerida.gr



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία