Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μια Ελληνίδα, η πρώτη γυναίκα μαέστρος στη Συμφωνική Ορχήστρα του
Κονρό, στο Τέξας



Χιούστον.-

Εμπνέεται από τον Θεόδωρο Κουρεντζή, θαυμάζει τον μυθικό Δημήτρη
Μητρόπουλο και μπορεί να μην ήξερε ...από κούνια πως θα γίνει
μαέστρος, ωστόσο η παρότρυνση των γονιών της να μάθει πιάνο και η
εμπειρία της στην παιδική χορωδία του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΤ, την
οδήγησαν στον δρόμο της μουσικής. Σήμερα, η Άννα- Μαρία Γκούνη είναι η
πρώτη γυναίκα μαέστρος και μουσική διευθύντρια της Συμφωνικής
Ορχήστρας του Κονρό (Conroe Symphony Orchestra), στο Τέξας των ΗΠΑ.
Με προπτυχιακές σπουδές στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό στο
Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα και πλέον σε διαδικασία απόκτησης
διδακτορικού διπλώματος από το Πανεπιστήμιο του Χιούστον, η νεαρή
Ελληνίδα μαέστρος, που οι καθηγητές της τη χαρακτηρίζουν «φυσικό
ταλέντο», καλείται να διαχειριστεί την πρόκληση της διεύθυνσης μιας
ορχήστρας εν μέσω πανδημίας.
Οι πρόβες δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει, λόγω της υγειονομικής κατάστασης,
αλλά η ίδια ανυπομονεί  να πιάσει μπαγκέτα και να οδηγήσει το μουσικό
σύνολο στην πρώτη του συναυλία, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν, το
προσεχές καλοκαίρι. Μάλιστα, είχε την ευκαιρία να συναντήσει -με όλα
τα μέτρα- τα μέλη της ορχήστρας (κυρίως εθελοντές) καθώς ήθελε να τους
γνωρίσει προσωπικά προτού βρεθεί μπροστά τους στο πόντιουμ.
Η Άννα- Μαρία Γκούνη γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα και η πρώτη της
επαφή με τη μουσική ήταν σε ηλικία μόλις 7 ετών, όταν οι γονείς της
την έγραψαν στο ωδείο. Ήταν τότε που άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά
της ένας κόσμος γεμάτος παρτιρούρες με νότες και την έκανε να θέλει να
φοιτήσει στο μουσικό γυμνάσιο- λύκειο της Παλλήνης και στη συνέχεια
στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστήμιου.
Εξηγεί πως υπήρξε τυχερή που όσο ήταν ακόμη παιδί υπήρχε η παιδική
χορωδία του Τρίτου Προγράμματος στην ΕΡΤ και την έκανε να δει ...πιο
σοβαρά τον μουσικό κόσμο. «Κάθε Σαββατοκύριακο, 3-4 ώρες τις περνάγαμε
στην ΕΡΤ. Κι όποτε τύχαινε να έχει και η ορχήστρα πρόβα στα διπλανά
στούντιο, ήταν ο μαγικός κόσμος: όποτε έβλεπα την ορχήστρα τρύπωνα από
τις πόρτες να κοιτάξω λίγο τι συνέβαινε εκεί μέσα. Τα όργανα, τους
μαέστρους, τους μουσικούς... Κάπως έτσι μπήκε ο σπόρος να γίνω
μαέστρος», θυμάται.
Ως φοιτήτρια στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο επέλεξε την κατεύθυνση της
Διεύθυνσης Ορχήστρας υπό τον καθηγητή Μίλτο Λογιάδη, τον οποίο γνώριζε
μέσα από συναυλίες του και την είχε εντυπωσιάσει τόσο για τη μουσική
του δουλειά όσο και για την προσωπικότητά του. Στο Τμήμα Μουσικών
Σπουδών ήταν που ήρθε σε επαφή και με τον καθηγητή πιάνου Λάμπη
Βασιλειάδη, ο οποίος την παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές της στις
ΗΠΑ.
Μετά την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού της, επέστρεψε στην Ελλάδα και
οι καλοκαιρινές διακοπές τη βρήκαν στην Αμοργό, όπου η ηρεμία του
νησιού -κατάλληλη για μελέτη και έρευνα- και οι καλοσυνάτοι άνθρωποι
την κέρδισαν αμέσως. Το κενό δε, που είχε δημιουργήσει η αποχώρηση της
δασκάλας μουσικής από το νησί και η ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν
με ήχους την οδήγησαν να πάρει την απόφαση και να μείνει στην Αμοργό
για σχεδόν έναν χρόνο.
«Είχα ένα στούντιο 10-15 παιδάκια, την παιδική χορωδία και τη χορωδία
ενηλίκων. Έβλεπα κόσμο που ερχόταν κουρασμένος μετά τη δουλειά και
συνέβαινε μια μεταμόρφωση στη διάρκεια της πρόβας κι έφευγε
χαρούμενος! Έτσι συνειδητοποίησα πως σε μια κοινωνία, η μουσική δένει
τους ανθρώπους», λέει η μαέστρος, που μετά το ...διάλειμμα της Αμοργού
επέστρεψε στις ΗΠΑ για το διδακτορικό της.
Ο Θεόδωρος Κουρεντζής την εμπνέει κι έχει κρατήσει ένα απόκομμα
εφημερίδας από την εποχή που δεν ήταν ακόμη τόσο γνωστός όσο σήμερα.
«Έίχε μια στάση σώματος που έμοιαζε σαν να ήταν σε “ θέωση”. Τον είδα
και είπα, αυτός ο άνθρωπος κάνει κάτι πολύ σπουδαίο. Και
επιβεβαιώνεται αυτό. Το έργο του, εμένα προσωπικά μού δίνει πολλή
έμπνευση. Όπως και το να τον ακούω να μιλάει», λέει. Θαυμάζει επίσης
πολύ τον μυθικό μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, «που εκτός από σπουδαίος
μαέστρος και μουσικός που είχε κατακτήσει την επιστήμη της μουσικής,
ήταν και πολύ ολοκληρωμένη προσωπικότητα ως άνθρωπος».
Στην ερώτηση δε, τι περνά από το ...κεφάλι ενός μαέστρου την ώρα που
διευθύνει ένα μουσικό σύνολο, απαντά πως πέρα από τις χιλιάδες σκέψεις
που εναλλάσσονται πολύ γρήγορα, αυτό που είναι πολύ σημαντικό είναι να
είσαι συγκεντρωμένος και να επαγρυπνείς για τον παραμικρό ήχο γιατί
πράγματα που έχει δουλέψει κανείς πολλές φορές, στη συναυλία μπορεί να
εξελιχθούν διαφορετικά.
«Αλλιώς χτυπάει η καρδιά στη συναυλία, αλλιώς σε μια πρόβα. Μετά είναι
και ο συναισθηματικός παράγοντας. Νιώθεις την ψυχή σου να φουσκώνει με
συναισθήματα», τονίζει.
ΑΠΕ-ΜΠΕ



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία