Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πώς ο γιός ενός φτωχού σφουγγαρά από την Ρόδο, έγινε από τους πιο
πετυχημένους επιχειρηματίες της Αυστραλίας



Μελβούρνη.-Κείμενο Θεοδώρα Μαϊου

Έχουν περάσει ακριβώς 90 χρόνια από τότε που η οικογένεια Αγγελάκη
μετανάστευσε από τα γραφικά νησάκια της Σύμης και της Ρόδου στην
Αυστραλία, όπου μετά από σκληρή δουλειά και αγώνες κατάφεραν να
δημιουργήσουν τη δική τους αυτοκρατορία, μια επιχείρηση θαλασσινών,
την Angelakis Bros με έδρα τη Νότια Αυστραλία.
Μετά από διαπραγματεύσεις που διήρκησαν πέντε περίπου μήνες, τον
περασμένο Μάιο, η διοίκηση της εταιρείας Angelakis Brothers (αδελφοί
Αγγελάκη και οικογένεια Σπύρου), πέρασε επίσημα στα χέρια των
υπευθύνων μιας ακόμα νοτιοαυστραλιανής εταιρίας, της Barossa Fine
Foods, που δραστηριοποιείται στον τομέα των τροφίμων τα τελευταία 28
χρόνια.
Τα τρία αδέλφια, μαζί με τους συνεταίρους και ξαδέλφια τους, Πήτερ και
Μιχάλη Σπύρου, ανακοίνωσαν την πώληση της επιχείρησης, με την
αιτιολογία ότι ήλθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου να αποσυρθούν από τη
διοίκηση μετά από 58 χρόνια.
Την ίδια στιγμή, όμως, δεν υπήρχε σχέδιο διαδοχής αφού κανένα από τα
παιδιά της οικογένειας δεν δραστηριοποιείτο στον συγκεκριμένο τομέα.
«Καθένας μας εργάστηκε πολύ σκληρά για να φτάσουμε εδώ που είμαστε
σήμερα. Αυτή η επιχείρηση κατέληξε να μεγαλώσει τέσσερις γενιές
δίνοντας σε όλους εμάς τη δυνατότητα να ζήσουμε, να πετύχουμε και,
κυρίως, να προσφέρουμε στις οικογένειες και τα παιδιά μας.
«Όταν κοιτάζω πίσω με λυπεί που δεν μας ανήκει πια αλλά χαίρομαι που
εξακολουθεί να πηγαίνει καλά στα χέρια των νέων ιδιοκτητών. Δυστυχώς,
κάποιες φορές οι συνθήκες δεν επιτρέπουν αυτά που εμείς σκεφτόμαστε
και η ζωή συνεχίζεται. Φυσικά, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, που
πάρθηκε με ελαφρά καρδιά, αλλά όπως οι δικοί μας γονείς και παππούδες
μας δεν ήθελαν να γίνουμε ψαράδες, έτσι κι εμείς εργαστήκαμε σκληρά
για να δώσαμε στα παιδιά μας τις ευκαιρίες και τα κατάλληλα εφόδια
ώστε να επιλέξουν την καριέρα που τα ίδια επιθυμούν να ακολουθήσουν».
Ο Μιχάλης Αγγελάκης θεωρείται ένας από τους δημοφιλέστερους και πιο
επιτυχημένους ομογενείς της Αυστραλίας.
Ο ίδιος λέει ότι είναι απλώς ο περήφανος γιος του Γιώργου του
σφουγγαρά από τη Ρόδο, που με τον αδελφό του Νίκο ήρθαν στην Αυστραλία
τη δεκαετία του ’30 και με κόπο και θυσίες δημιούργησαν τον οικονομικό
κολοσσό, Angelakis Brothers.
Εξηγεί, ακόμα, ότι δεν θα είχε καταφέρει τίποτα χωρίς τον πατέρα του,
που ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης του.
«Δυστυχώς, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 74 ετών από καρδιακή προσβολή.
«Μακάρι όλα τα βραβεία να τα είχε κερδίσει ο πατέρας μου και όχι εγώ.
Εκείνος για μένα ήταν δάσκαλος, το στήριγμα μου και αν τελικά μου
έμαθε ένα πράγμα, αυτό ήταν να παλεύω πάντα και να βοηθάω τους γύρω
μου γιατί τελικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση στη ζωή από το να
προσφέρεις στους συνανθρώπους σου. Ο χαμός του κυρ-Γιώργου μου
στοίχισε πολύ» λέει συγκινημένος ο 68χρονος επιχειρηματίας, ο οποίος
σε ηλικία 50 ετών παραλίγο να χάσει τη δική του ζωή όταν ήρθε
αντιμέτωπος με τον καρκίνο και λίγο αργότερα με την διπολική
διαταραχή.
«Ήμουν έτοιμος να πεθάνω στα 50 μου χρόνια αλλά η ζωή είχε άλλα
σχέδια. Σήμερα νιώθω πλήρης και χαρούμενος που βρίσκομαι ακόμα ανάμεσά
σας, υγιής, και μπορώ να χαίρομαι την οικογένεια μου, να ταξιδεύω, να
μαγειρεύω και να σκορπώ με το χιούμορ και τα αστεία μου, τη χαρά στους
συνανθρώπους μου.
«Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα της ζωής», καταλήγει ο μεγιστάνας των
θαλασσινών.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία