Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Eλληνική εφευρετικότητα,σε εποχές κρίσης...

Και..."ιατρείο κούκλας" διεθέτουμε!!!


 



Αθήνα.- Κείμενο Μαργαρίτα Κιάου

«Ιατρείο Κούκλας», διαβάζει κανείς στην είσοδο  πολυκατοικίας στην οδό
Υμηττού στο Παγκράτι, ανάμεσα στις υπόλοιπες ταμπέλες. Η Ειρήνη
Πρίντεζη-Φράγκου στον τρίτο όροφο ξεντύνει την κούκλα που της πήγα για
επιδιόρθωση με προσοχή, σα να κρατάει μωρό. Εξετάζει το «δέρμα» της,
τα ρούχα, πόσο φθαρμένα είναι, αν τυχόν υπάρχουν φθορές,
«τραυματισμοί». Τα έμπειρα χέρια της κινούνται γρήγορα αλλά με στοργή
πάνω σε πόδια, χέρια, πρόσωπο. Ο Μέκης, ένα όρθιος σκαντζόχοιρος ενός
μέτρου από την  Γερμανία, έχει εγκαύματα στο κεφάλι και το πρόσωπο, το
ένα χέρι διαλυμένο, το πόδι ετοιμόρροπο και τα ρούχα αρκετά φθαρμένα.
Είναι του 1964, τη χρονιά, που ήρθε η κ. Φράγκου από την
Κωνσταντινούπολη με τους απελαθέντες.

Από τεσσάρων χρονών η κ. Φράγκου άρχισε να πλέκει ζακετάκια για τις
κούκλες της. Όταν τελείωσε το σχολείο φοίτησε στην Αμερικάνικη Σχολή
Γραμμάτων και Τεχνών της Πόλης, όπου έμαθε την τεχνοτροπία κατασκευής
κούκλας με βαμβάκι, σύρμα και κόλλα, έναν άγνωστο τρόπο, ακόμα και
σήμερα, στην Ελλάδα.

Στο σπίτι της, όπου λειτουργεί και το «ιατρείο», εκατοντάδες κούκλες
βρίσκονται σε κάθε πιθανή γωνιά. Παλιές, νέες, δικές της και μη, από
κάθε μέρος του πλανήτη, συνυπάρχουν με βιβλία, φυτά εσωτερικού χώρου,
δίσκους μουσικής, φωτογραφίες, προδίδοντας την καλλιέργεια και την
πολυπολιτισμικότητα της κ. Φράγκου.

Γνωστή στην Ελλάδα και το εξωτερικό έγινε για δυο συλλογές της: τις
χειροποίητες παραδοσιακές φορεσιές από Κυκλάδες, Μακεδονία, Κρήτη,
Στερεά Ελλάδα (110 κούκλες) και τα επαγγέλματα που χάνονται (15
κούκλες με τον περιβάλλοντα χώρο τους). Στην πρώτη ενότητα, τα ρούχα
ραμμένα και κεντημένα στο χέρι, με έρευνα από λαογραφικά μουσεία και
βιβλία αποδίδουν πιστά, με την τελευταία λεπτομέρεια τις ενδυμασίες
κάθε περιοχής. «Από το δέσιμο του μαντηλιού μέχρι και το πιο μικρό
κομπάκι θέλω να είναι στη σωστή θέση. Τίποτα δεν είναι ετοιματζίδικο»,
εξηγεί η κ Φράγκου . Παρόμοια, η ακρίβεια και η ψιλοδουλειά τη
συντροφεύουν και στα απαραίτητα αντικείμενα της υπό εξαφάνιση δουλειάς
του παπλωματά, του νερουλά, του παγωτατζή, του γιαουρτά, της
κεντήστρας, του λούστρου κλπ. Φυλάει και χρησιμοποιεί τα πάντα:
κουτάκια από ντεπόν, πριτσίνια, ρόδες από αυτοκινητάκια, ό,τι μπορεί
κανείς να φανταστεί.

«Παλιότερα υπήρχαν καταστήματα, όπου έπαιρνα χέρια, πόδια, κεφάλια.
Τώρα πρέπει να τα φτιάχνω όλα από την αρχή. Κρατάω, επίσης, μέλη
σώματος από διάφορες κούκλες και τα προσαρμόζω σε άλλες. Λειτουργούσαν
και εργοστάσια κούκλας, πχ ο Κεχαγιάς. Και αυτά έκλεισαν», αναφέρει.

Επισκευάζει κάθε είδος κούκλας: πορσελάνινες, κεραμικές, κοκάλινες,
πλαστικές, ξύλινες, υφασμάτινες. «Κάποτε ερχόντουσαν πολύ ωραίες
κούκλες, από Γερμανία και Γαλλία με κλειδώσεις για να λυγίζουν, με
επιμελημένα υφάσματα. Τώρα κυριαρχούν οι γιαπωνέζικες και κινέζικες,
οι οποίες είναι πιο φανταχτερές, αλλά δεύτερης κατηγορίας,
μονοκόμματες και τα ρούχα κολλημένα με σιλικόνη, η εύκολη λύση.
Δύσκολη όμως για την επιδιόρθωση: Βγάζεις τα ρούχα να τα πλύνεις και
μετά πώς να τα ξαναβάλεις, η σιλικόνη χαλάει. Οπότε τα ράβω».

Η ενασχόληση με τις κούκλες αποτελεί και μια διέξοδο για την κα
Ειρήνη, καθότι έχει περάσει πολλά. Πριν 24 χρόνια έχασε τον άνδρα της,
το δημοσιογράφο Τάσο Φράγκο και πριν δυο χρόνια την κόρη της, επίσης
δημοσιογράφο, Μαριλένα, μόλις στα 36 της.

Ζεστή και ανθρώπινη, μιλάει για το παρελθόν, την Πόλη, τους διωγμούς
τα αγαπημένα της πρόσωπα που χάθηκαν, ζώντας πολύ δραστήρια το παρόν
και κάνοντας σχέδια για το μέλλον. Διδάσκει κατασκευή κούκλας στο
Σύλλογο Κωνσταντινουπολιτών και ετοιμάζεται για το χριστουγεννιάτικο
μπαζάρ.

Ταξιδεύει στην Πόλη σε κάθε ευκαιρία. «Νοιώθω λίγο σαν ξένη, μόλις
εγκλιματιστώ πρέπει να φύγω. Είχα και έχω φίλους Τούρκους. Οι λαοί δεν
έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, οι κυβερνήσεις τα κάνουν όλα», περιγράφει.

Μετά από μια εβδομάδα παραλαμβάνω το Μέκη. Ανανεωμένο, με καινούργια
ρούχα και γερό. «Τον έλουσα τρεις φορές. Κάθε φορά έβγαινε μαύρο το
νερό, μετά τον στέγνωνα με το πιστολάκι και τον άφηνα στον ήλιο, γιατί
είναι γεμισμένος με χόρτα και θα σαπίσει αν μείνει νωπός», λέει.
Αποχαιρετώ την κ. Ειρήνη και αυτή πηγαίνει να παραλάβει τον εγγονό
της, τον Τασούλη από το σχολείο, όπως κάνει κάθε μέρα....

ΑΠΕ-ΜΠΕ

 


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία