Τα βλέπω χρόνια να συγκατοικούν στο τέρμα της παραλίας ασύμμετρα, αταίριαστα, προκλητικά: το ένα τεράστιο, μεγαλοπρεπές, βυζαντινής αισθητικής, χτισμένο σε έκταση που παραχώρησε το Δημόσιο, κόστους 14.100.000.000 δραχμών, πληρωμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού και το Β΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης· το άλλο μικροσκοπικό, λυόμενο, παράγκα του Καραγκιόζη, πεταμένο εκεί από τον μεγάλο σεισμό του 78΄, αυλή στρωμένη αφόρητο τσιμέντο, κρανίου τόπος όταν ζεσταίνει ο καιρός.
Το ένα άρχοντας, το άλλο φασουλής. Το ένα με επίσημη πρωτοκλασάτη κουστουμιά, το άλλο σκέτη κουρελαρία. Το ένα για τις μεγάλες εκδηλώσεις και τα ακριβά θεάματα το άλλο για τα ταπεινά γράμματα των πολλών.
Μέγαρο Μουσικής και 12ο Δημοτικό Σχολείο. Και τα δύο της Θεσσαλονίκης.
Τα χωρίζουν μισός δρόμος, τέσσερα καλλωπιστικά ελαιόδεντρα και δύο περιφράξεις: η μία περίτεχνο κάγκελο ή άλλη συρματόπλεγμα του μέτρου.
Δεν μπορεί, θα τα ΄χεις δει σ' αυτή την παράταιρη συγκατοίκηση. Στην Κυριακάτικη βόλτα σου, το απογευματάκι που βγάζεις τον φυλακισμένο σκύλο σου ν’ ανακουφιστεί, περνώντας με το αυτοκίνητό σου από τον παραλιακό για ρομάντζο.
Σίγουρα τα έχεις δει...
Σε ποιο απ' τα δυο, λες, κατοικεί ο Μεγάλος Μανιτού της Παιδείας και του Πολιτισμού; Στο αρχοντικό ή στη χαμοκέλα; Μα αν κατοικούσε και στα δυο, γιατί τόση ανισομέρεια; 
Αν και τα δύο είναι πνευματικοί δαυλοί που η φλόγα τους πρέπει να καίει διαρκώς δυνατή, γιατί μόνο στο ένα η καλύτερη έκταση του Δημοσίου, η χρηματοδότηση του Υπουργείου, το πεσκέσι το ευρωπαϊκό; Η απάντηση για τους Εμπόρους των Εθνών και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους είναι δεδομένη.
Κι επειδή το σχολείο αυτό δεν είναι χρόνια τώρα παρά ένα ενοχλητικό σκουπιδάκι σε ένα ιλουστρασιόν πάρκο πολιτιστικής κερδοφορίας κάποια στιγμή θα πρέπει να καθαριστεί. Άλλωστε το Μέγαρο, όπως όλα τα Μέγαρα που πιστεύουν μόνο στον εαυτό τους, θα μπορούσε να γίνει αχόρταγο. Όλο και κάποια σχέδια αξιοποίησης μπορεί να έχει κατά νου για την έκταση αυτή.
Θα το κλείσουν τελικά το 12ο Δημοτικό Σχολείο ή θα το επιδιορθώσουν με τα ισχνά μπαλώματα της εποχής, εξασφαλίζοντας μια μικρή παράταση αθλιότητας;
Θα συγκατοικήσουν ίσως για λίγο ακόμα ο Γολιάθ και ο Δαυίδ, ώσπου ο γιγάντιος Γολιάθ  θα χωνέψει ολότελα τον μικρόσωμο Δαυίδ, γιατί στην πραγματικότητα τον έχει ήδη καταπιεί.
Ονειρεύομαι μια εποχή που τα δημοτικά σχολεία θα κατοικούν στα πιο όμορφα κτίρια της πόλης· που τα παιδιά θα περπατούν με τα παντοφλάκια τους πάνω σε λουστραρισμένα ξύλινα πατώματα μιας άλλης εποχής· που θα καλλιεργούν τους μεγάλους κήπους τους· που θα κολλούν τα αυτιά τους στους χοντρούς τοίχους να αφουγκραστούν τις φωνές της ιστορίας.
Γιατί η παιδεία ξεκινάει από την ομορφιά…στο χώρο που ζεις…την κάθε σου μέρα.

Αλεξάνδρα Μητσιάλη
Συγγραφέας
alexmitsiali@gmail.com

* <Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών>